Technologia przetwarzania odpadów z tworzyw sztucznych
Następnie płomienie i gorące spaliny z palnika gazowego wprowadzane są do komory paleniskowej powstałej z ceramiki ogniotrwałej. Gorące spaliny ogrzewają dno stabilizatora. Ponadto część spalin bocznikiem podgrzewa topielnik tworzyw. Na szczycie topielnika tworzyw znajduje się prasa załadowcza z uchylnymi drzwiami na załadunek tworzyw. Topielnik jest komorą grzejną, w której w temperaturach 170-220 st. C, następuje uplastycznienie tworzyw.
Kolejny etap procesu produkcji polega na tym, że masa tworzywowa przemieszcza się i zbiera w najniższym i najgorętszym miejscu topielnika. Następnie w postaci stopionej przechodzi do stabilizatora. Spaliny z gazyfikatora, po oddaniu ciepła w topielniku tworzyw, trafiają przez przewód kominowy na zewnątrz. W stabilizatorze zachodzi tym samym katalityczny proces transformacji stopionych tworzyw sztucznych poliolefinowych.
Uplastycznione tworzywo sztuczne w temperaturze 400-430 st. C zostaje przetworzone na węglowodory. W bezpośrednim kontakcie z katalizatorem, w temperaturze panującej we wnętrzu stabilizatora, płynna i gazowa masa zostaje przetworzona na węglowodory, które rurociągiem, kierowane są do chłodnicy.
Stąd lekko rozgrzana ciecz, spływa grawitacyjnie do zbiornika. W zbiorniku następuje dalsze schłodzenie produktu. Ze zbiornika ciekłe węglowodory przepompowywane są do zbiornika magazynowego.
Produktem finalnym procesu termokatalitycznej transformacji jest mieszanina węglowodorów w przewadze nasyconych, o znacznie krótszych łańcuchach w porównaniu z polimerami tworzyw sztucznych.
Produkt finalny można wykorzystać w przemyśle petrochemicznym do produkcji paliw, w chemii gospodarczej do produkcji artykułów kosmetycznych oraz jako surowiec do produkcji innych wyrobów chemicznych.
Budową i montażem omawianej instalacji zajmuje się spółka WW Energy wchodząca w skład grupy kapitałowej WW. Na mocy specjalnej umowy licencyjnej z firmą Sperenda-1 dysponuje ona prawem udzielania sublicencji na korzystanie z technologii i patentów w celu wytwarzania produktów.
Jej zdaniem omówiony proces technologiczny jest całkowicie uzasadniony ekonomicznie.
Dlaczego? Otóż bowiem zużyte poliolefiny jako surowce wtórne przerabiane na paliwa płynne lub parafiny mogą wzbogacić bazę paliwową w kraju.
Dla przykładu wydajność instalacji 200 kg/h daje przerób roczny instalacji 1 800 t/rok tych odpadów. Taką ilość odpadów z tworzyw sztucznych poliolefinowych wytwarza rocznie miasto o liczbie mieszkańców 100-120 tys.
Tym samym instalacja o wydajności 200 kg/h może rozwiązać wszystkie problemy miasta o takiej wielkości.
Co ważne omawiana technologia została już wyróżniona m.in. w konkursie EEP Awards. European Environmental Press obejmuje swym zasięgiem kraje Unii Europejskiej. Jest to forum, które nagradza najbardziej innowacyjne technologie w dziedzinie ochrony środowiska.
