Raport stowarzyszenia PlasticsEurope i austriackiej agencji Denkstatt analizuje problem ograniczenia strat w żywności i jego wpływ na zużycie energii oraz emisję gazów cieplarnianych.Oszacowanie ewentualnych oszczędności w emisji dwutlenku węgla, wynikających z zapobiegania stratom żywności w wyniku zastosowania przeznaczonych dla świeżej żywności materiałów opakowaniowych z tworzyw sztucznych wskazuje, że ograniczenie strat o 10-20 proc. daje ograniczenie emisji CO2 od czterech do dziewięciu razy przekraczające poziom emisji tego gazu w fazie produkcji opakowań.
Dlatego też tego typu korzyści generowane w fazie użytkowania zdecydowanie przewyższają emisję gazów cieplarnianych w fazie produkcji, oczywiście w przypadku opakowań takich produktów, dla których występują straty żywności i są one nieuniknione.
W poniższej tabeli pokazano szacunkowe oszczędności w emisji CO2 wynikające z zapobiegania stratom w żywności dzięki wykorzystywaniu tworzyw sztucznych do pakowania świeżej żywności.
Jeżeli założymy, że 70 proc. wszystkich opakowań żywnościowych z tworzyw sztucznych i innych materiałów pozwala zapobiec stracie 20 proc. opakowanej w nie żywności w porównaniu do dystrybucji towarów bez opakowań oraz jeżeli założymy ten sam współczynnik oszczędności emisji CO2 dla fazy produkcji opakowań i produkcji żywności, jaki podano powyżej, to odpowiednie korzyści związane z ograniczeniem emisji CO2, wynikające z zastosowania opakowań z tworzyw sztucznych mogą być oszacowane na poziomie 190 mln ton CO2.
Ponadto, zastosowanie zamiast materiałów alternatywnych tworzyw sztucznych do pakowania świeżej żywności daje dodatkową oszczędność niewyemitowanych 22 mln ton CO 2 (według Części 1 niniejszego opracowania).
