Stężenia chlorku winylu na stanowisku pracy są szczególnie groźne dla zdrowia
Materiałem wyjściowym do produkcji polichlorku winylu jest monomerowy chlorek winylu, gaz przybierający postać stałą dopiero wskutek polimeryzacji, składający się z długich łańcuchów molekuł. Powstający przy produkcji PVC chlorek winylu był przez lata uważany za nieszkodliwą substancję i był nawet używany w medycynie, jako środek anestezjologiczny. Dopiero w latach siedemdziesiątych ustalono, że duże stężenia we wdychanym powietrzu działają rakotwórczo przy długotrwałej ekspozycji. W roku 1999 Rada Ministrów UE podjęła decyzję o objęciu monomerów chlorku winylu dyrektywą w sprawie zapobiegania ryzyku zawodowemu i jego kontroli (90/394/EEL) oraz ustaliła maksymalnie dopuszczalną wartość na stanowisku pracy w wysokości 3 ppm. Od tego czasu w przemyśle chemicznym na całym świecie wprowadzono bardzo surowe środki bezpieczeństwa.Już od wielu lat chlorek winylu jest stosowany w przemyśle tylko w zamkniętych układach, dzięki czemu nie stanowi żadnego szczególnego ryzyka.Stabilizatory stanowią zagrożenie dla środowiska
PVC nigdy nie jest przetwarzany w czystej postaci. Wprawdzie w procesie polimeryzacji nabywa on określonych właściwości, ale dopiero duża liczba substancji dodatkowych umożliwia dostosowanie właściwości PVC do przewidzianego zastosowania. Dodatki stosowane w produkcji PVC służą do poprawy właściwości fizycznych, jak odporność na temperaturę, światło i warunki atmosferyczne, ciągliwość, elastyczność i przezroczystość, ale również do poprawy zdolności przetwórczych. Zaliczają się do nich środki przeciwstarzeniowe, zabezpieczające przed działaniem ciepła, stabilizatory UV, antyoksydanty, barwniki (pigmenty), środki ogniochronne, poślizgowe i napełniacze. W twardym PVC udział dodatków wynosi 10 - 25%. Przed przetworzeniem dodatki zostają równomiernie rozprowadzone w surowym PVC, przez mieszanie, aglomerację i granulację.Ciepło, promieniowanie UV, tlen atmosferyczny oraz wilgoć działają szkodliwie na polimery, co powoduje rozpad łańcucha i w związku z tym pogorszenie właściwości mechanicznych. Z tego powodu oraz w celu umożliwienia obróbki PVC w temperaturze około 180°C, konieczne jest dodawanie stabilizatorów do surowego PVC. Zapobiegają one odszczepianiu chlorowodoru lub opóźniają je. Przy produkcji rur już od wielu lat zrezygnowano ze stabilizatorów zawierających kadm. Również zastosowanie stabilizatorów zawierających ołów zostaje coraz bardziej ograniczone przez dobór odpowiednich receptur lub substytucję. Ołów występuje w rurach w postaci trudno rozpuszczalnego związku, w związku z tym w rurach z PVC - U, stosowanych do budowy rurociągów do wody pitnej, dopuszczalna zawartość jest o wiele niższa od ustanowionych wartości granicznych. Rozpoczęta już substytucja stabilizatorów zawierających ołów przez stabilizatory zawierające wapń, cynk lub również cynę ulegnie w przyszłości jeszcze większemu nasileniu.
